فرآیند A2O: راهنمای نهایی برای تصفیه فاضلاب بی هوازی، آنوکسیک و اکسیک

مقدمه ای بر فرآیند A2O

در دنیای مهندسی فاضلاب مدرن، استاندارد آب پاک تغییر کرده است. دیگر به سادگی حذف جامدات آلی کافی نیست. مقررات امروزی خواستار حذف مواد مغذی محلول است که اکوسیستم ما را تهدید می کند. را وارد کنید فرآیند A2O (بی هوازی-آنوکسیک-اکسیک).

فرآیند A2O یک پیکربندی گسترده پذیرفته شده از سیستم لجن فعال است که به طور خاص برای حذف بیولوژیکی مواد مغذی (BنR) . برخلاف روش‌های درمانی سنتی که عمدتاً بر حذف کربن تمرکز دارند، فرآیند A2O به طور همزمان هدف قرار می‌گیرد. نیتروژن و فسفر - دو مقصر اصلی در پس اتروفیکاسیون آب.

با چرخش هوشمند فاضلاب از طریق سه منطقه محیطی متمایز بی هوازی (بدون اکسیژن، بدون نیترات) بی اکسیژن (بدون اکسیژن، بله نیترات)، و اکسیک (تهویه شده) - سیستم A2O یک اکوسیستم متنوع از میکروارگانیسم ها را ایجاد می کند. این میکروب ها برای تجزیه مواد آلی، تبدیل آمونیاک به گاز نیتروژن بی ضرر و به دام انداختن بیولوژیکی فسفر در لجن، هماهنگ عمل می کنند.

چرا فرآیند A2O مهم است؟

• سادگی: حذف همزمان نیتروژن و فسفر در یک سیستم لجن بدون نیاز به افزودنی های شیمیایی را فراهم می کند.
• کارایی: از کربن آلی موجود به طور طبیعی در فاضلاب برای سوخت فرآیند نیترات زدایی استفاده می کند و نیاز به منابع کربن مکمل را کاهش می دهد.
• پایداری: با کاهش بار مواد مغذی، از شکوفایی جلبک های سمی در آب های دریافت کننده جلوگیری می کند و از زندگی آبزیان و سلامت انسان محافظت می کند.

درک اهداف تصفیه فاضلاب

برای درک ظرافت فرآیند A2O، ابتدا باید دشمنانی را که با آن می‌جنگد، درک کنیم. تصفیه فاضلاب فقط به این نیست که آب شفاف به نظر برسد. این در مورد حذف آلاینده های شیمیایی نامرئی است که تعادل طبیعت را به هم می زند.

در حالی که درمان مرسوم بر روی کربن (اندازه گیری شده به عنوان BOD/COD) و جامدات (TSS)، فرآیندهای پیشرفته ای مانند A2O برای مقابله طراحی شده اند مواد مغذی .

سه آلاینده اصلی

1. مواد آلی (BOD/COD)

• چیست: زباله های زیست تخریب پذیر (ضایعات مواد غذایی، زباله های انسانی).
• خطر: در صورت عدم درمان، باکتری های موجود در رودخانه ها و دریاچه ها این ماده را به شدت مصرف می کنند. با انجام این کار، آنها از تمام اکسیژن محلول در آب استفاده می کنند و ماهی ها و دیگر آبزیان را خفه می کنند.
• نقش A2O: فرآیند A2O مواد آلی را عمدتاً در مناطق بی هوازی و آنوکسیک حذف می کند (از آن به عنوان سوخت برای واکنش های خاص استفاده می کند) و کار را در منطقه Oxic به پایان می رساند.

2. نیتروژن (آمونیاک و نیترات)

• چیست: نیتروژن عمدتاً از طریق اوره و پروتئین وارد فاضلاب می شود.
• خطر:
  • سمیت: سطوح بالای آمونیاک به طور مستقیم برای ماهی سمی است.
  • اوتروفیکاسیون: نیتروژن به عنوان کود برای جلبک ها عمل می کند. هنگامی که جلبک ها می میرند و پوسیده می شوند، اکسیژن را کاهش می دهند (مناطق مرده).
• نقش A2O: فرآیند A2O آمونیاک سمی (نH ₄ ) به نیترات (نه ₃ ^- ، و سپس اکسیژن را جدا می کند تا گاز نیتروژن بی ضرر (N ₂ ).

3. فسفر

• چیست: در مواد شوینده، صابون ها و فضولات انسانی یافت می شود.
• خطر: فسفر معمولاً "ماده غذایی محدود کننده" در آب شیرین است. حتی اضافه‌های کوچک می‌توانند باعث شکوفه‌های عظیم و غیرقابل کنترل جلبک شوند که آب را سبز و سمی می‌کند.
• نقش A2O: این تخصص فرآیند A2O است. با تحت فشار قرار دادن باکتری ها در ناحیه بی هوازی، سیستم آنها را آماده می کند تا مقادیر زیادی فسفر را در منطقه Oxic جذب کنند و آن را در لجن به دام بیندازند تا بتوان آن را از آب خارج کرد.

جریان فرآیند A2O: سفری گام به گام

فرآیند A2O یک سفر مداوم برای فاضلاب است که برای ایجاد شرایط محیطی خاص که به نفع انواع مختلف باکتری ها باشد، طراحی شده است. کلید موفقیت آن نه تنها در خود مخازن، بلکه در دو حلقه حیاتی چرخش است که آب و لجن را بین آنها حرکت می دهد.

1. منطقه بی هوازی (انتخاب کننده)

این منطقه تماس اولیه است که در آن فرآیند شروع می شود.

• جریان ورودی: فاضلاب ورودی خام (غنی از "غذا" ارگانیک) با آن مخلوط می شود لجن فعال برگشتی (RAS) از شفاف کننده ثانویه
• محیط زیست: کاملا بی هوازی اکسیژن محلول وجود ندارد (O ₂ ) و بدون نیترات (NO ₃ ).
• فرآیند کلیدی (P-Release): در این محیط پر استرس، ارگانیسم های تجمع کننده فسفات (PAOs) انتخاب می شوند. آنها اسیدهای چرب فرار (VFAs) را از فاضلاب مصرف می کنند و برای به دست آوردن انرژی برای انجام این کار، پیوندهای پلی فسفات داخلی خود را تجزیه می کنند و ارتوفسفات را در مایع آزاد می کنند.

2. منطقه آنوکسیک (دنیتریفیکاسیون)

فاضلاب از ناحیه بی هوازی به ناحیه بی هوازی جریان می یابد، جایی که با جریان عظیمی از آب بازیافتی به آن می پیوندد.

• جریان ورودی: مشروب مخلوط از منطقه بی هوازی بازیافت مشروب مخلوط داخلی (IMLR) از منطقه اکسیک
• محیط زیست: بی اکسیژن. There is no free dissolved oxygen, but there is chemically bound oxygen in the form of nitrates (NO ₃ ) توسط IMLR آورده شده است.
• فرآیند کلیدی (نیتریت زدایی): باکتری های هتروتروف از مواد آلی باقی مانده به عنوان منبع غذایی استفاده می کنند. برای تنفس، اتم‌های اکسیژن را از مولکول‌های نیترات جدا می‌کنند (NO ₃ ، تبدیل آنها به گاز نیتروژن (N ₂ ) که به طور بی ضرر از آب خارج می شود. این مکانیسم اصلی حذف نیتروژن است.

3. Oxic Zone (موتور هوازی)

این بزرگترین و فعال ترین منطقه است که در آن هوا به شدت وارد می شود.

• جریان ورودی: مشروب مخلوط از منطقه Anoxic.
• محیط زیست: هوازی. سطوح بالای اکسیژن محلول توسط دیفیوزرها یا هواده ها حفظ می شود.
• فرآیند کلیدی 1 (نیتریفیکاسیون): باکتری های اتوتروف (مانند نیتروزوموناس و نیترو باکتر تبدیل آمونیاک سمی (NH ₄ ) به نیترات ها (NO ₃ ).
• فرآیند کلید 2 (لوکس P-Uptake): PAO ها که اکنون در یک محیط غنی از اکسیژن قرار دارند، مقادیر زیادی فسفات را از آب "جذب لوکس" می گیرند تا ذخایر داخلی خود را بازسازی کنند و آن را از فاز مایع خارج کنند.
• تقسیم: در انتهای این ناحیه، بخش بزرگی از مشروب مخلوط غنی از نیترات از طریق IMLR ، در حالی که بقیه به سمت شفاف کننده جریان می یابد.

4. شفاف کننده ثانویه (جدایی)

مرحله نهایی یک فرآیند جداسازی فیزیکی است.

• جریان ورودی: مشروب مخلوط از منطقه Oxic.
• فرآیند: لخته های بیولوژیکی (لجن) در کف مخزن ته نشین می شوند و آب شفاف و تصفیه شده را در بالا باقی می گذارند.
• خروجی (پساب): مایع رویی شفاف روی سرریزها جریان می یابد و به عنوان پساب تصفیه شده تخلیه می شود.
• مدیریت لجن: لجن ته نشین شده یا به همان ابتدا بازیافت می شود RAS برای حفظ جمعیت بیولوژیکی یا حذف از سیستم به عنوان لجن فعال زباله (WAS) برای حذف دائمی فسفر و زیست توده اضافی.

مراحل اصلی فرآیند A2O

فرآیند A2O یک سیستم رشد معلق تک لجن است. در حالی که خطی به نظر می رسد، کارایی آن به شدت به گردش مجدد داخلی بستگی دارد. فاضلاب از طریق سه منطقه محیطی متمایز حرکت می کند که هر کدام جوامع باکتریایی خاصی را برای هدف قرار دادن آلاینده های مختلف پرورش می دهند.

[تصویر نمودار جریان فرآیند A2O]

1. منطقه بی هوازی (انتخاب کننده)

این منطقه تماس اولیه است که در آن فاضلاب ورودی خام با لجن فعال برگشتی (RAS) مخلوط می شود.

• محیط زیست: شرایط کاملا بی هوازی اکسیژن آزاد وجود ندارد (O ₂ ) و بدون اکسیژن محدود (نیترات/نیتریت).
• مکانیسم (آزادسازی فسفر): در این محیط پر استرس، ارگانیسم های تجمع کننده فسفات (PAOs) غالب هستند. برای زنده ماندن، آنها اسیدهای چرب فرار (VFAs) را از فاضلاب مصرف می کنند. برای به دست آوردن انرژی مورد نیاز برای جذب این VFA ها، PAO ها پیوندهای پلی فسفات داخلی خود را شکسته و ارتوفسفات را در مایع آزاد می کنند.
• نتیجه: از قضا غلظت فسفات افزایش دهد در این مرحله این «آزادسازی» پیش‌روی لازم برای «جذب لوکس» است که بعداً اتفاق می‌افتد.

2. منطقه آنوکسیک (دنیتریفیکاسیون)

فاضلاب از ناحیه بی هوازی به ناحیه بدون اکسیژن جریان می یابد. در اینجا، یک حلقه بازیافت داخلی حیاتی، مشروب مخلوط غنی از نیترات را از انتهای فرآیند (منطقه Oxic) تغذیه می کند.

• محیط زیست: بی اکسیژن conditions. There is no free dissolved oxygen, but chemically bound oxygen is present in the form of Nitrates (NO3 ^- ).
• مکانیسم (دنیتریفیکاسیون): باکتری های هتروتروف از مواد آلی (BOD) باقی مانده در فاضلاب به عنوان غذا استفاده می کنند. برای تنفس، مولکول های اکسیژن را از نیترات ها جدا می کنند.
• تغییر شیمیایی: این فرآیند نیترات (NO3) را تبدیل می کند ^- ) به گاز نیتروژن (N ₂ ) که به طور بی ضرر از آب خارج می شود.
  NO3 ^- → NO2 ^- → NO → N ₂ O → N ₂
• نتیجه: حذف قابل توجه نیتروژن کل

3. منطقه اکسیک (درمان هوازی)

این آخرین مرحله بیولوژیکی است که در آن هوادهی از طریق هواده های سطحی مکانیکی یا سیستم های هوای پراکنده انجام می شود.

• محیط زیست: شرایط هوازی با سطوح بالای اکسیژن محلول (DO) (معمولاً 2.0 میلی گرم در لیتر یا بالاتر).
• مکانیسم A (نیتریفیکاسیون): باکتری های اتوتروف (مانند نیتروزوموناس و نیترو باکتر ) تبدیل آمونیاک (NH ₄ ) به نیترات (NO3 ^- ). سپس این نیترات به منطقه آنوکسیک بازیافت می شود تا حذف شود.
• مکانیسم B (جذب فسفر لوکس): PAO ها که اکنون در یک محیط غنی از اکسیژن قرار دارند، بیش از حد در حال حرکت هستند. آنها مواد آلی ذخیره شده (جذب شده در فاز بی هوازی) را اکسید می کنند تا ذخایر فسفات خود را دوباره پر کنند. آنها فسفات بسیار بیشتری نسبت به آنچه که قبلا آزاد شده بودند می گیرند.

• نتیجه: آمونیاک اکسید می شود و فاز مایع فسفات به شدت کاهش می یابد زیرا در داخل باکتری به دام می افتد (که در نهایت به عنوان لجن حذف می شود).

عوامل موثر بر کارایی فرآیند A2O

فرآیند A2O یک عمل متعادل کننده بیولوژیکی است. از آنجایی که این سیستم به میکروارگانیسم های زنده متکی است، به تغییرات محیطی حساس است. برای دستیابی به حذف بهینه مواد مغذی، اپراتورها باید چندین عامل کلیدی را به دقت بررسی و کنترل کنند.

1. کنترل اکسیژن محلول (DO).

این مهم ترین پارامتر است. باکتری های موجود در هر منطقه برای عملکرد به محیط اکسیژن خاصی نیاز دارند.

• بی هوازی Zone: باید کاملاً بی هوازی باشد (DO ≅ 0 mg/L). حتی مقادیر کمی از اکسیژن در اینجا آزاد شدن فسفر را متوقف می کند.
• بی اکسیژن Zone: باید دارای DO کم (DO <0.5 mg/L) اما نیترات بالا باشد. اگر DO وارد این منطقه شود (به عنوان مثال، از طریق آشفتگی بیش از حد یا لجن برگشتی بیش از حد هوادهی شده)، باکتری ها از اکسیژن آزاد به جای اکسیژن نیترات استفاده می کنند و نیترات زدایی را متوقف می کنند.
• اکسیک Zone: به DO کافی (2.0 - 3.0 میلی گرم در لیتر) نیاز دارد. اگر سطح خیلی پایین بیاید، نیتریفیکاسیون متوقف می شود. اگر سطوح بیش از حد بالا باشد، انرژی را هدر می دهد و اکسیژن اضافی را از طریق حلقه بازیافت به منطقه بدون اکسیژن باز می گرداند.

2. نسبت های گردش مجدد داخلی

"ضربان قلب" فرآیند A2O پمپ های آن است.

• IMLR (بازیافت مشروب مخلوط داخلی): این مقدار نیترات را تعیین می کند. یک نسبت استاندارد است 200% تا 300% از جریان نفوذی اگر نسبت خیلی کم باشد، نیترات ها در پساب خارج می شوند. اگر خیلی زیاد باشد، مشروب مخلوط را رقیق می کند و زمان ماندگاری را کاهش می دهد.
• RAS (لجن فعال برگشتی): این تضمین می کند که منطقه بی هوازی دارای زیست توده کافی است. به طور معمول در تنظیم شده است 50% تا 100% جریان نفوذی

3. دما و pH

باکتری های مختلف "مناطق راحتی" متفاوتی دارند.

• دما: باکتری های نیتریفیک کننده (منطقه Oxic) به سرما بسیار حساس هستند. زیر 12 درجه سانتی گراد ، فعالیت آنها به طور قابل توجهی کاهش می یابد و خطر آمونیاک بالا در تخلیه را به همراه دارد.
• pH: نیتریفیکاسیون قلیاییت را مصرف می کند و به طور طبیعی pH را کاهش می دهد. اگر PH کمتر شود 6.5 ، باکتری ها از کار می افتند. اپراتورها اغلب نیاز به اضافه کردن قلیاییت (مانند آهک یا خاکستر سودا) دارند تا PH بین آنها حفظ شود 7.0 و 8.0 .

4. نسبت کربن به ماده مغذی (C:N:P)

باکتری ها برای انجام کار خود به غذا (کربن) نیاز دارند.

• نیترات زدایی به کربن آلی نیاز دارد. اگر فاضلاب "ضعیف" باشد (BOD پایین)، غذای کافی برای باکتری ها وجود نخواهد داشت تا نیترات ها را در منطقه Anoxic تجزیه کنند.
• حذف فسفر متکی بر اسیدهای چرب فرار (VFAs) است. اگر ورودی فاقد VFA باشد، حذف فسفر ضعیف خواهد بود.

مزایا و معایب فرآیند A2O

در حالی که A2O یک استاندارد طلایی برای حذف بیولوژیکی مواد مغذی است، این یک سیستم "نصب و فراموش کردن" نیست. مزایا و معایب مشخصی در مقایسه با لجن فعال معمولی دارد.

مزایا (مزایا)

• حذف همزمان مواد مغذی: این به طور موثر BOD، نیتروژن و فسفر را در یک سیستم لجن بدون نیاز به مراحل بارش شیمیایی جداگانه حذف می کند.
• عملیات مقرون به صرفه: با استفاده از نیترات ها (به جای هوا) برای اکسید کردن BOD در ناحیه بدون اکسیژن، این فرآیند اکسیژن را بازیابی می کند و تقاضای کلی انرژی هوادهی را کاهش می دهد.
• خواص لجن بهبود یافته: منطقه انتخابگر بی هوازی، رشد باکتری های رشته ای را که اغلب باعث حجیم شدن لجن می شوند، سرکوب می کند. این امر منجر به ته نشین شدن بهتر لجن در زلال ساز می شود.
• بدون مواد شیمیایی اضافه شده: برای حذف فسفر به جای منعقد کننده های شیمیایی گران قیمت (مانند آلوم یا کلرید آهن) به مکانیسم های بیولوژیکی متکی است.

معایب (معایب)

• حساسیت به کیفیت تأثیرگذار: این فرآیند به شدت به نسبت BOD به نیتروژن/فسفر در فاضلاب خام بستگی دارد. اگر آب ورودی دارای مواد آلی (کربن) کم باشد، راندمان حذف به شدت کاهش می یابد.
• پیچیدگی عملیات: متعادل کردن دو حلقه بازیافت (RAS و IMLR) به اپراتورهای ماهر و سیستم های کنترل دقیق نیاز دارد.
• بازخورد نیترات: اگر بازیافت داخلی به درستی مدیریت نشود، نیترات ها می توانند به منطقه بی هوازی برگردند. نیترات ها در منطقه بی هوازی به عنوان یک سم برای مکانیسم حذف فسفر عمل می کنند.
• سرمایه اولیه بالاتر: نیاز به سه منطقه مجزا، دیوارهای داخلی، میکسرها و پمپ‌های بازیافت، هزینه ساخت اولیه را در مقایسه با مخزن هوادهی ساده افزایش می‌دهد.

کاربردهای دنیای واقعی A2O

فرآیند A2O همه کاره و مقیاس پذیر است و آن را به گزینه ای ارجح برای سناریوهای مختلف تصفیه فاضلاب تبدیل می کند.

1. تصفیه فاضلاب شهری

این رایج ترین برنامه است. شهرهای سراسر جهان از A2O برای رعایت استانداردهای سختگیرانه پساب استفاده می کنند که تخلیه نیتروژن و فسفر را به رودخانه ها و دریاچه ها ممنوع می کند.

• مقاوم سازی: یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت A2O این است که بسیاری از مخازن هوادهی موجود می‌توانند به سادگی با نصب دیوارها (بافل) برای ایجاد سه منطقه و اضافه کردن پمپ‌های گردش مجدد در سیستم‌های A2O تعبیه شوند.
• مقیاس: برای گیاهان با مقیاس متوسط تا بزرگ (به جمعیتی از 10000 تا بیش از 1000000 نفر) موثر است.

2. کاربردهای صنعتی

صنایعی که ضایعات آلی با محتوای مواد مغذی بالا تولید می کنند، A2O را به ویژه موثر می دانند.

• غذا و نوشیدنی: کارخانه های لبنی، کارخانه های آبجوسازی و کشتارگاه ها اغلب پساب هایی با بارهای نیتروژن و فسفر بالا تولید می کنند. A2O به این تأسیسات کمک می کند تا مجوزهای تخلیه محیطی را بدون هزینه های شیمیایی بیش از حد دریافت کنند.
• گیاهان کود: این تاسیسات با غلظت بالای آمونیاک سروکار دارند و قابلیت نیتریفیکاسیون/نیتریفیکاسیون A2O را ضروری می کنند.

تعمیر و نگهداری و عیب یابی

حتی یک سیستم A2O کاملاً طراحی شده می تواند با چالش های عملیاتی روبرو شود. سیستم های بیولوژیکی پویا هستند. تغییر در آب و هوا، ترکیب ورودی یا خرابی تجهیزات می تواند تعادل ظریف باکتری ها را مختل کند.

مسائل و راه حل های عملیاتی مشترک

جدول زیر متداول ترین مشکلاتی را که اپراتورها در کارخانه های A2O با آن مواجه می شوند و نحوه رفع آنها نشان می دهد.

نکات نگهداری پیشگیرانه

• کالیبراسیون سنسور: فرآیند A2O بر حسگرهای DO و نیترات برای کنترل پمپ ها متکی است. اینها را به صورت هفتگی کالیبره کنید.
• تعمیر و نگهداری میکسر: مناطق بی هوازی و آنوکسی از میکسرهای شناور برای معلق نگه داشتن مواد جامد بدون افزودن اکسیژن استفاده می کنند. اگر یک میکسر خراب شود، مواد جامد ته نشین می شوند و حجم موثر مخزن را کاهش می دهند.
• بازرسی پمپ: پمپ های بازیافت داخلی (IMLR) به طور مداوم کار می کنند. تجزیه و تحلیل منظم ارتعاش و بررسی آب بندی برای جلوگیری از خرابی ناگهانی ضروری است.

سوالات متداول (FAQ) در مورد فرآیند A2O

س: تفاوت اصلی بین فرآیند A/O و فرآیند A2O چیست؟
الف: فرآیند استاندارد A/O (بی هوازی-اکسیک) اساساً برای این منظور طراحی شده است فسفر حذف فاقد منطقه "آنوکسیک" و بازیافت نیترات داخلی است، به این معنی که نمی تواند به طور موثر نیتروژن را حذف کند. A2O (بی هوازی-آناکسیک-اکسیک) مرحله میانی را برای حذف اضافه می کند هر دو نیتروژن و فسفر.

س: چرا منطقه بی هوازی باید عاری از نیترات باشد؟
الف: اگر نیترات ها در منطقه بی هوازی وجود داشته باشند، باکتری ها به جای تخمیر فاضلاب از اکسیژن نیترات ها برای تنفس استفاده می کنند. این از شرایط "استرس" مورد نیاز برای ارگانیسم های انباشته فسفر (PAOs) برای آزاد کردن فسفر جلوگیری می کند و به طور موثر فرآیند حذف بیولوژیکی فسفر را می شکند.

س: راندمان حذف معمولی یک سیستم A2O چیست؟
الف: یک کارخانه A2O که به خوبی کار می کند معمولاً می تواند به موارد زیر دست یابد:

• BOD/COD: > 90%
• نیتروژن کل (TN): 60٪ - 80٪ (محدود شده توسط نسبت بازیافت داخلی)
• فسفر کل (TP): 70٪ - 90٪

س: MLSS چیست و چرا در A2O مهم است؟
الف: MLSS مخفف جامدات معلق مشروب مخلوط . این معیار غلظت باکتری (زیست توده) در مخزن است. در سیستم های A2O، MLSS معمولا بین 3000 میلی گرم در لیتر تا 5000 میلی گرم در لیتر حفظ می شود. اگر خیلی کم باشد، باکتری کافی برای تصفیه آب وجود ندارد. اگر خیلی زیاد باشد، ممکن است زلال‌کننده بیش از حد بارگیری کند.

س: آیا فرآیند A2O می تواند محدودیت های دقیق نیتروژن کل را برآورده کند (به عنوان مثال، < 3 میلی گرم در لیتر)؟
الف: استاندارد A2O اغلب برای رسیدن به محدودیت های بسیار پایین نیتروژن تلاش می کند زیرا به یک حلقه بازیافت داخلی تکیه می کند. برای برآوردن محدودیت‌های کمتر از 3 تا 5 میلی‌گرم در لیتر، گیاهان اغلب به یک منطقه بدون اکسیژن ثانویه (فرایند باردنفو اصلاح‌شده) یا افزودن منبع کربن خارجی (مانند متانول) برای تقویت نیترات زدایی نیاز دارند.

س: چرا گیاه A2O من در زلال‌ساز «لجن در حال افزایش» را تجربه می‌کند؟
الف: بالا آمدن لجن معمولاً ناشی از نیترات زدایی کنترل نشده در شفاف کننده اگر لجن بیش از حد در آنجا بماند، باکتری‌ها نیترات‌های باقی مانده را به حباب‌های گاز نیتروژن تبدیل می‌کنند که به لجن می‌چسبند و آن را به سطح شناور می‌کنند. راه حل این است که نرخ لجن فعال برگشتی (RAS) را افزایش دهید تا لجن سریعتر از زلال ساز خارج شود.